En de wereld draaide door

Vooreerst moet er me iets van het hart: het was de bedoeling een kort stuk te schrijven, het is een long-read geworden.Dit gezegd zijnde:

 

En de wereld draaide door.

Het kostte me enige moeite zelf iets over de huidige situatie te schrijven. Excuses allerlei. Er diende een boek afgewerkt te worden, best tijdrovend en een ideale manier om jezelf af te schermen van een overdosis realiteit. Van dat boek is ondertussen, reeds een week of twee geleden, het laatste woord geschreven. Tijd werd met grote brokken opnieuw beschikbaar. Nu goed, semi-grote brokken, tussen het online geven van ersatzlessen door, maar het daarover hebben zal voor een andere keer moeten zijn, nu dienen andere demonen bezworen.

Er was een muur van ruggen voor nodig om de heren en dames politici op hun beschamende werk te wijzen.

Er is in het lang en kort door zowat iedereen van alles en niets over de huidige gezondheidscrisis geschreven, over de medische aspecten van het geheel wens ik het hier dan ook nadrukkelijk niet te hebben. De gezondheidswerkers zijn – zoals gratuit, en zoals wel vaker, verwacht van hen werd aangenomen – boven zichzelf uitgestegen, niemand had anders verwacht; ze zouden maar eens moeten gedurfd hebben het niet te doen, het kot was werkelijk te klein geweest. Niet te klein om een familie van tien man twee maanden in op te sluiten, dat niet, daar is geen enkel kot te klein voor, wel voor de gegarandeerde politieke verontwaardiging: “het is hun job, ze moeten het maar doen, desnoods manu militari.” Tot die manu militari is het niet gekomen, maar het scheelde niet veel. Ook al deden ze hun job, far and beyond, echt te vertrouwen is dat soort altruïstisch gespuis nu ook weer niet. Zich belangeloos inzetten? Daar moet wel iets aan schelen. Er was een muur van ruggen voor nodig om de heren en dames politici op hun beschamende werk te wijzen. En dan nog. Gedrag van kleine kinderen, dat was het. Ware het de internationale pers niet ter ore gekomen…

En, het dient gezegd, zolang alles op, al dan niet vierkante, wieltjes liep had die hele Belgische knoeiboel ook wel iets charmant absurdistisch

Neen, over de medische aspecten hebben wil ik het niet. Iets anders, veel storender viel me de laatste weken – als ik eerlijk mag zijn, maanden, misschien wel jaren? – op: de totale onkunde (of onwil?) van onze hele politieke kaste. Het gekonkelfoes en de dedain voor de bemoeizuchtige burger – wat is dat ook met al dat nieuwerwetse mondige gedoe? – waren we ondertussen wel gewoon. En, het dient gezegd, zolang alles op, al dan niet vierkante, wieltjes liep had die hele Belgische knoeiboel ook wel iets charmant absurdistisch:
“Typisch Belgisch meneer.” zei Pol met nauwelijks verholen trots. Dat we vijf regeringen op overschot hebben en daarvoor meer geld richting zee laten vloeien dan strikt genomen wenselijk is nemen we er schouderophalend bij: “Weet gij wat zo’n republiek kost?” opnieuw Pol, Pol is geweldig!

Tot de machine stokt.

Plots wordt het hebben van negen (9!) ministers van volksgezondheid een pak minder grappig. Het charmante Absurdistan wordt plots geconfronteerd met de onooglijk lelijke, enkel mythisch mogelijk geachte, Chimaera. Hoe kan zo’n ding overleven? Hoe kan het zelfs maar bestaan?

“In fabels, meneer,”
Pol heeft ooit Grieks in de middelbare school gekregen,
“vuurspuwend, deels geit, leeuw en slang. En, als ik me niet vergis door de held Bellerophon, op de rug van het paard Pegasus, verslagen.”
Pol vergist zich niets.

Ware het niet dat mensen letterlijk aan het doodvallen zijn, het zou hilarisch kunnen zijn.

Maar, helaas niet enkel daar, ook hier, alleen is het hier hopeloos zoeken naar een hedendaagse goed menende ingeoliede metaforisch zwaard-zwierende spierbundel. Het tegendeel lijkt wel waar te zijn. Iedereen lijkt zijn/haar uiterste best te doen om manisch tweetend toch maar deel van het beest te kunnen worden. Ze struikelen over elkaar heen om toch maar even op de aandachtsradar te komen. Snelheid telt, niet kunde, of doordachtheid, of zelfs maar goedbedoeldheid: AANDACHT! De lijst met flaters, stommiteiten en ronduit schadelijke gevolgen is zo goed als eindeloos, ware het niet dat mensen letterlijk aan het doodvallen zijn – “kom, kom, toch al een pak minder.” Pol mag af en toe ook eens zijn bek houden – het zou hilarisch kunnen zijn; het is het niet. Onder de aanhoudende stroom van dagelijkse verbazingen zouden we het soms wel eens durven vergeten en daarom, als intermezzo, een bloemlezing, niet exhaustief, gewoon wat spontaan naar boven komt bubbelen wanneer ik aan de laatste maanden denk:

1. Zes (6!) ministers voor mondmaskers. Beloofd, plechtig, ze zullen er zeker zijn op vier mei (we moesten ten slotte veilig op het openbaar vervoer kunnen, scholen openen, dat soort dingen). We zijn vandaag 26 mei, ik heb nog geen maskers gezien. Over de door de excellenties genomen stappen en bestellingen wens ik het niet eens te hebben.
2. Bij bosjes vallen mensen dood in zorgcentra, de bevoegde minister Beke vervangen, of zelfs maar verantwoordelijkheid zien nemen? Ik dacht het niet. Het is momenteel niet opportuun, geef hem nog een kans, we zien wel binnen dit en een paar jaar. Dat is het equivalent van een compleet achterlijk, incompetente kapitein tijdens een storm gewoon zijn gang te laten gaan en op de klippen te laten crashen in plaats van hem door een competent, of op z’n minst minder schadelijk, iemand te vervangen en de klippen te ontwijken.

Eerste les: iedereen bevoegd; niemand verantwoordelijk.

3. Ben Weyts laat het manna uit de hemel dalen. Scholen open? Geen probleem! Scholen op de hoogte? Moet dat? Extraatjes twee dagen voor de heropening? Geen probleem! Scholen op de hoogte? Scholen? Twee juni kan iedereen gaan, met twintig in een bubbel, Physical distancing, met de andere partners doorgesproken? Geen probleem! Scholen op de… fuck it.
4. Dries van Langenhove op een corona-feestje? Ich habe est nicht gewusst. Wel de boete niet aangevochten. Flinke Dries. Hij zou zijn parlementaire onschendbaarheid wel eens kunnen verliezen. Het dient gezegd, kakkerlakken zijn meesterlijke overlevers.
5. Iets verder terug in de tijd, Liesbeth Homans, ging kinderarmoede halveren, zei zonder schroom dat ze erop afgerekend mocht worden, ze had namelijk alle, alle! nodige bevoegdheden in haar portefeuille zitten: wonen, Inburgering, Gelijke Kansen, Armoedebestrijding en Sociale Economie. De (kinder)armoede steeg, nooit lag het armoedecijfer hoger dan vandaag. De schuld van buitenlanders! Minister Homans werd tot voorzitter van het Vlaamse parlement gepromoveerd.
6. Een pandemie, dat zal de statige heren en dames aanzetten tot het serieus nemen van hun job en, een jaar na de laatste verkiezingen, eindelijk eens werk maken van een stabiele regering vormen. Uiteraard niet, Bart De Wever: “De coronacrisis overbrugt de verschillen niet.” Lees: als ik mijn goesting niet krijg dan… en lapt er voor de goede verstaander – Tsjeven, beware! – nog een dreigement bij: “een regering zonder Vlaamse meerderheid is nu helemaal ondenkbaar.” Ik heb hem de afgelopen jaren nochtans geen democratisch spel horen maken dat de Walen geen meerderheid hadden… “Da’s niet hetzelfde want…” Shut the fuck up Pol!
7. Powerpointvoorstellingen
8. Bezitters van een tweede verblijf piepen dat het oneerlijk is en dreigen met een rechtszaak, sorry, sorry, sorry, zo’n groots onrecht, dat zetten we meteen recht. Een bruin getinte puber trapt op een bal in een park omdat met zeven twee maanden lang in een tweekamerappartement opgesloten zitten niet altijd even makkelijk is: 250 euro boete.
9. King Connah? Echt? Het is moeilijk iemand anders een gebrek aan staatsmanschap te verwijten – dat is helemaal niet zo moeilijk, zie bovengaande punten – wanneer er op, gigantisch dure, dat wel, maar nog steeds basketsloefkes naar een staatsevenement gegaan wordt. Wat was daarvan de bedoeling? Aandachttrekkerij! Hoezeer je ook zinnige dingen te zeggen hebt en – ere wie ere toekomt – niet, zoals zovelen, op de man probeert te spelen, het gaat verloren in de focus op het flashy uiterlijk. Ik verwacht geen pitteleer en ik ben geen voorstander van het koningshuis, maar enig decorum, neen?  En tezelfdertijd, het hebben van een op maat gemaakt drieledig tirolervestje garandeert dat uiteraard evenmin dus…

Les twee: mensen aan de knopen: genoeg; staatslui?

10. En ook nog: Contact-tracing, wat we als Vlaanderen zelf doen, doen we beter. Na twee weken? Zo goed als onbestaand. Het aantal contactonderzoekers is, door de zo lage werkdruk, van 730 naar 450 gedaald. Omdat het niet meer nodig is? Natuurlijk niet! Covid-19 patiënten belemmeren een gesmeerd verloop want vertrouwen het niet hun gegevens aan de instanties door te geven. Wat vreemd, hoe zou dat nu komen? Dat waren toch de jongens en meisjes die veiligheid van gegevens beloofden? Dat vingerafdrukken op het paspoort geen risico’s in zou houden? Die een internetpoll omtrent een nieuwe voorzitter amper een halve dag online kon houden? Er dient een reclamecampagne opgezet te worden om vertrouwen op te wekken. Echt? Geen vertrouwen in de instanties? Hoe zou dat nu toch komen? Trouwens, wat die instanties betreft, zie hier de informatiestroom die onze leiders op poten hebben gezet om van data (patiënt) tot call te komen:
    1. Data wordt vanuit de ziekenhuizen richting de federale Sciensano-databank gestuurd
    2. Vanuit die databank wordt een patiënt “aangeboden” aan het contactcenter; dat is wel een Vlaamse bevoegdheid dus, enige delay dient in acht genomen
    3. Wanneer dat center opgebeld wordt en contacten vrijgeeft komen hun nummers terecht in federale, jawel, federale! databank
    4. Daarna kan de data, eindelijk, richting andere call agents gestuurd worden die het effectieve bellen doen. Die Call Agents, u raadt het: Vlaamse bevoegdheid

Wanneer om uitleg gevraagd wordt wijst het federale niveau naar dat van de deelstaten, de deelstaten weigeren commentaar te geven. Ha, ha, ha, dat charmante België toch, hilarisch!

11. Oplossing: verder verdelen. Want een vijfde instantie ter verduidelijking van de verduidelijking, dat is nu net wat we nodig hebben sé! ¿Que?

Daarbij, de mensen zouden wel eens op de verkeerde partijen kunnen stemmen, best het kiesvee tegen zichzelf te beschermen; ze weten van niet beter, meneer.

Een mens zou er moedeloos door worden, edoch, de wereld draaide door. Politieke fall-out, eventuele gevolgen? Nul. Of misschien, een gedesillusioneerd kiezerspubliek. Who gives a fuck? Verkiezingen komen er ten vroegste binnen vier jaar, immers, vervroegde verkiezingen? Voor bepaalde partijen zou dat wel eens suïcidaal kunnen zijn, en, we zouden toch echt niet willen dat de verantwoordelijken effectief verantwoordelijk worden gehouden zeker? Uiteraard niet. Tradities dienen in ere te worden gehouden. Daarbij, de mensen zouden wel eens op de verkeerde partijen kunnen stemmen, best het kiesvee tegen zichzelf te beschermen; ze weten van niet beter, meneer.

En de wereld draaide door.

De volgende keer dat de cultuursector zich weer eens beklaagd over niet serieus worden genomen: zie de voorbije maanden.

Valt er dan niets te vieren? Tuurlijk wel. Cultuur is helemaal gratis geworden. Zonder ook maar een cent subsidies opgeslurpt te moeten hebben. Het enige wat nodig was, was eens lief met de ogen knipperen. De mensen een hart onder de riem steken en de gratis optredens, boeklezingen, video’s, tutorials, cd-releases, virtuele museumbezoeken, klassieke concerten, et cetera waren nauwelijks nog bij te houden. Want de mensen hadden nood aan afleiding, aan iets om zich mee bezig te houden. We zouden toch zeker niet willen dat ze plotseling gaan beseffen wat cultuur allemaal inhoudt zeker? Dat cultuur geld kost? Dat ze er op gewezen zouden worden wat wegvalt eens die lamlendige kunstenaars er de brui aan geven?

Welaan, we hadden ze moeten laten creperen!

De volgende keer – en dit zeg ik uitdrukkelijk als betrokken partij, als componist, muzikant en schrijver – dat de cultuursector zich weer eens beklaagd over niet serieus worden genomen: zie de voorbije maanden.

Waarop zou er iemand ook maar een cent in steken als wij, terwijl we letterlijk bloeden, onze diensten gewoon voor niets aanbieden? Voor de schone ogen van het publiek? Omdat we een bende masochisten zijn? Omdat we niet anders kunnen? Pure zelfdestructie is het! Heeft ook maar iemand de restaurants gratis eten uit zien delen omdat ze nu toch dicht waren en iets om handen nodig hadden? Neen! Natuurlijk niet, het zijn dan ook geen idioten, wel integendeel! Er werden afhaalpunten voorzien, eclairkes voor drie in plaats van twee euro, want de horeca heeft het erg zwaar en er dienen faillissementen vermeden te worden. Dat ze groot gelijk hebben.

Gevolg: cultuur wordt nog meer als een hobby beschouwd die je voor niets ter beschikking van het grote publiek stelt

Welnu, de cultuursector bloedt meer. Er gaat meer geld verloren, er gaan meer mensen bankroet, levens worden letterlijk verwoest, en ons antwoord? Deel de boel maar gratis uit, de “mensen” dienen immers geëntertaind. Gevolg: cultuur wordt nog meer als een hobby beschouwd die je voor niets ter beschikking van het grote publiek stelt; durf er geld voor te vragen en: schande! Profiteren van het belastinggeld! Leeglopers! En, eerlijk, gezien de laatste maanden, met pijn in het hart, misschien zelfs niet geheel onverdiend.

Maar, het dient gezegd: de wereld draaide door.

Er is een reden waarom hoop als enig iets in het vat van Pandora bleef zitten

Er was een moment nog niet zo heel erg lang geleden dat de wereld anders leek te gaan worden. De kranten en opinies stonden er vol van, een waar turning point, vanaf nu zou alles anders worden, het moest wel, gezien de situatie. Mijn cynische zelf verweet de gedrukte en andere pers een lachwekkende dosis naïviteit, stiekem vurig hopend dat ik ongelijk zou krijgen.

Er is een reden waarom hoop als enig iets in het vat van Pandora bleef zitten. In een wereld vol kwaad, verderf, plagen, incompetentie, domheid, angst, lijden, dood en diets meer, leidt hoop slechts tot wanhoop.

Ik besloot, tegen beter weten in, een standpunt in te nemen.

En de wereld draaide door.