Als reactie op het artikel in De Standaard, verschenen op 3 juni 2020
Beste De Standaard Cultuurredactie,
Wat fijn dat jullie anno 2020 ontdekken dat elektronische muziek reeds langer dan een decennium bestaat. Dat doet oprecht deugd. Je geschiedenis kennen blijkt een niet te onderschatten bron aan potentieel op te leveren. Daar zullen de elektronische ‘pioniers’, de gebroeders Dewaeles het ongetwijfeld over eens zijn. Hun nieuwe plaat blijkt geschreven te zijn door een stuk antiek. Een insectenverdelger [DS 3/06] uit de jaren zeventig waar voorheen enkel zulke prutsers als een Karlheinz Stockhausen zich mee onledig hielden.
Het valt me moeilijk precies te duiden wat het meest aanstootgevend is aan dit van alle muzikale kennis verstoken stuk literatuur. Het op een drafje wegzetten van een van de meest invloedrijke 20ste eeuwse componisten; de stuitende onwetendheid dat de hedendaagse hersendodende elektronische muziek zijn bestaan net te danken heeft aan zulke 20ste eeuwse prutsers als een Pierre Schaeffer, Edgard Varèse, K. Stockhausen, en vele anderen die maar wat ‘rare geluidjes’ [opnieuw DS 3/06] probeerden te maken; dat muziek blijkbaar enkel muziek genoemd mag worden als ze ‘ritmisch en harmonieus’ is [wederom DS 3/06].
Het zou de redactie sieren om, indien ongekend, zich even in te lezen in de moderne hedendaagse klassieke muziek scène vooraleer ze beschimpend weg te zetten. Nu goed, hedendaags dient ook al met een korrel zout genomen te worden, Schaeffer begon er reeds mee zo rond de tweede wereldoorlog, dat is – popgewijs duidend – pre-Elvis.
Het valt uiteraard toe te juichen dat ook niet klassieke muzikanten ontdekken dat elektronische muziek niet enkel op Tomorrowland gehoord kan worden en best wat anders kan zijn dan de eeuwige pompende beat met daarover een nietszeggend keyboardriedeltje geplakt. Het zou nog fijner wezen mocht de lezer, met enig historisch besef, hier ook over geïnformeerd worden.
Hoogachtend,
Jeroen
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie