‘Het vertrouwen in de traditionele nieuwsmerken houdt stand, maar mensen hebben vooral geen vertrouwen in wie in het nieuws aan bod komt: politici, dus.’
Lijkt me het ideale moment dus om infantiele spelletjes te blijven spelen, wereldvreemd vooral aan de eigen kaste te schenken en vooral wie al heeft nog wat meer te geven; kwestie van gezond verstand. Het heeft al zolang gewerkt, waarom zou het nu anders verlopen?
Dat we zo’n dag of zes geleden het oude record regeringsvormen, 541 dagen, hebben verbroken – de huidige ‘regering’ (Wilmès II) is een minderheidsvehikel dat zijn levensvatbaarheid aan een dodelijk virus te danken heeft, de laatste volwaardige regering viel op 18 december 2018! nadat de heer De Wever op 8 december de stekker uit de regering Michel I trok wegens Marrakesh, en de heropstart (Michel II) na amper 10 dagen de handdoek halfslachtig in de ring moest werpen toen deze geen meerderheid in de kamer vond – zorgde voor een pak minder jolijt dan een paar jaar terug toen we het omstreden record verbraken van Cambodja (353 dagen); er werd letterlijk in de straten gedanst, weet u nog?
Deze keer – we zitten ondertussen aan 547 dagen, echt waar: 547 dagen! (reken het gerust zelf na) en de politieke hoofdrolspelers komen niet verder dan ‘De Wever wil Antwerps model niet veralgemenen’ [DS 16/06], ‘MR laat Wilmès niet verbranden’ [eveneens DS 16/06] en ‘Voor Rousseau mag SP.A een nieuwe naam krijgen’ [opnieuw DS 16/06]. De urgentie en serieux spat werkelijk van elke pagina af.
Nieuwe verkiezingen zijn uiteraard uit den boze want, politieke zelfmoord [vrt NWS 25/05] immers, kiezers, wie vertrouwd dat volk? En, uiteraard: corona, dat moeten we eerst even doeltreffend aanpakken, woeps. Ondertussen meldde Magnette (hoofd van de PS) aan de RTL-TVI dat hij hoopt dat er zich miraculeus een regering zal vormen zo ergens rond september.
Dat de doorsnee politicus van verbazing van zijn stoel valt – laat ik ze nog enig credit geven wat voortschrijdend inzicht betreft – nu blijkt dat de gemiddelde kiezer zich verbolgen afkeert (als ze dat al niet veel eerder gedaan hebben) van dit werkelijk surreëel schouwspel en zich liever massaal op de extremen werpt dan dit nog een dag langer aan te hoeven zien, zou hilarisch grappig kunnen zijn ware het niet zo diep intriest.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie