Schrijven vergt best wat energie. Het eigenlijke gebeuren is vooral neerzitten – niet dat dus – maar de laatste jaren kruipen er vooral vele uren in het zoeken naar tijd. En zomaar tijd is uiteraard niet voldoende, het gaat hem bovenal over voldoende tijd; consecutief.
Eén uur brengt namelijk nauwelijks zoden aan de dijk. Tegen je goed en wel begonnen bent mag/moet je al weer stoppen; laat staan dat je überhaupt al genoeg tijd hebt om gewoon te beginnen. Het opstarten van de computer alleen al. Kleine problemen met een grote fall-out.
We spreken, ruw geschat, over een minimum van zo’n vier uur. Genoeg tijd om na te denken, bij gebrek aan een beter woord: “in the zone” te komen, en belangrijkst van al, genoeg tijd om te procrastineren. Doelloos rondlummelen zonder dat er veel op het blad hoeft te verschijnen.
Ik hoor het u denken: leeggangerij! Niets is minder waar.
Procrastinatie is heus geen verspilling van tijd, wel in tegendeel. Wanneer je het een beetje deftig aanpakt vermijd je later in problemen te komen. Al te gefocust aan iets beginnen beperkt, zeker in het begin, de blik veel te veel en zorgt voor onnodige stress. Inzoomen is iets voor de afwerking, en zelfs dan. Niets effectiever om het brein voor een nieuwe taak klaar te stomen dan het even te laten ronddolen.
Sowieso, de eerste gedachte die in je op komt heeft iedereen wellicht wel al eens gehad, niets nieuws en waarom zou je al die kostbare tijd dan ook nog eens steken in het neerpennen van andermans gedachten? Neen, de eerste gedachte kan de vuilbak in en de volgende vijf meer dan waarschijnlijk ook.
Tijd verloren? Uiteraard niet. Juist tijd gewonnen. Had je niet beter opgelet je had ze verspild aan een doodlopende straat in gaan. Waardevolle uren gespendeerd enkel en alleen maar om terug naar start weer te keren.
Tijd nodig gehad. Dat wel. Dikwijls een goed uur vooraleer er daadwerkelijk iets op papier verschijnt. Maar eens het dat doet ontstaat – zomaar vanzelf – de noodzaak dit vol te blijven houden; bewegende lichamen en meer van dat Newtoniaans gedoe. Moest je hier stoppen dan was het hele uitstel-gegeven daadwerkelijk voor niets geweest en ware het beter er niet eens aan begonnen te zijn; één uur en zoden.
De daaropvolgende uren glijden meestal onopgemerkt voorbij. Er verschijnen tekens op een voorheen wit blad. Noten op en tussen lijnen, letters op een door Microsoft verkocht programma. Wanneer het goed gaat, gaat het goed (of het uiteindelijke resultaat dat ook is, is een geheel andere vraag en in deze compleet naast de kwestie).
Primordiaal om hier te geraken is weten dat je nergens anders heen moet, dat niets anders er toe doet. Geen boodschappen te doen, lessen te geven, kinderen te halen, gras af te rijden, eten te maken, afspraken na te komen, etc etc. Vrij te zijn van andere, interfererende, gedachten. Genoeg tijd om de beperktheid er van van compleet ondergeschikt belang te maken.
Zeldzaam zijn dat soort periodes. Ik schrijf dan misschien wel om den brode, de broden zijn helaas nog steeds te duur om ze met schrijven alleen te kunnen kopen en dus dient er van huis weg te gaan, gewerkt, de baan op, voor ongeïnteresseerde klassen te staan. Een noodzaak die de dag op vreet en zelden ook maar enige ruimte voor procrastinatie laat. Haast en spoed.
Schrijven vergt best wat energie. Het eigenlijke gebeuren is vooral neerzitten, meestal ’s nachts. Het late uur een onvermijdelijke consequentie van het zoeken naar tijd. Niet zomaar tijd – dat heeft de dag ook – maar voldoende tijd; consecutief.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie