Ze drukte me op het hart dat het allemaal wel los zou lopen. Dat onthechting vooruitgang in pleegt te luiden. Dat opgeven soms, in speciale gevallen, eigenlijk winst op levert. Dat blijven aanklampen en krampachtig vasthouden enkel elektriciteit door de spieren zendt en tenslotte pezen doet breken; slechter af en finaal toch met hetzelfde resultaat overgebleven.
De uren tikken traag, seconde na steeds trager wordende seconde, steeds langzamer weg.
Er wordt van nut gewaag gemaakt. De onvermijdelijke dienst aan de maatschappij. Het voortbestaan van de natie. Enige hyperbool is gewagmakers zelden vreemd. Het zal allemaal wel wezen. Ik voel enkel het onophoudelijke over me heen spoelen van golf na golf van auditieve bagger. Non-sense geluid. Gekir en geschreeuw. Roepen en tieren. Verbaal geweld dat fysieke gevolgen met zich mee dreigt te dragen. En nergens heen te vluchten.
Er bestaan pillen om zo’n dingen draaglijker te maken. Niet zelden bevatten ze fluoxetine, paroxetine of clomipramine. Of een hele hoop andere ine’s. ’s Morgens, zo net voor het eten, tot driemaal daags, door te slikken met een beetje water. Niet met melk. Dat vermindert de werking. Belangrijke details. Ze veranderen niets aan het constante dreunen.
Gesprekken worden aangegaan, weg van het tumult. Met professionelen. Kenners van de mens en van het juiste pillen doseren. Meestal eenzijdig, zelden een echte dialoog, gevolgd door advies of in stilte zitten en staren. Notities voor de persoonlijke archieven worden genomen en achter slot en grendel van het notities betreffende sujet weg gehouden. Blikken achter de schermen enkel voor de ingewijden zelf voorbehouden. Dat snapt u heus wel, niet?
De seconden maken, gelukkig maar, het uur onherroepelijk vol. Er valt gejuich te horen. Hordes klankbrakers stormen me voorbij. De deur uit en op naar de volgende. Wat overblijft is lege wanorde. Gelukkig is die stil. Scherven die eens geklonken, levenloos nu nog enkel liggen te blinken. Je hebt zo van die dagen.
Ik onthoud dat onthechting vooruitgang op zal leveren. Mijn oren geloven het niet.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie