Links van mij staat een bokaal vol thee. Munt en kamille. De maag doet wat raar en wat extra rust, wie kan het niet gebruiken? Naast de bokaal waarin de kruiden in het hete water trekken, staat een tas. Ikea-model, uit de kluiten gewassen, waarin de bokaal, de inhoud ervan, zo meteen precies zal passen. Op de lepel in de tas ligt natuurlijke honing. Bio. Van bloemen. Van bijen. Geen van die prefab chemische troep. Van benzeen. Van, euhh..
Moving on.
Ik laat de kruiden door het water dansen. Doorzichtig wordt pis-geel-bruin. Net wat het moet zijn, niks onaangenaams, ik heb het zelf zien en doen verkleuren. Gelukkig maar. Laten we het daar maar bij houden.
Eenmaal de kruiden getrokken dient de bokaal in de tas te worden geschonken. Geen probleem, uiteraard, de bokaal heeft een tuit en een handvat, het lijkt er wel voor gemaakt. Extra centjes voor de Ingvar Kamprad erfgenamen.
Ik roer de harde bio-honing door het in bio-kruiden (uit de eigen tuin, dank je wel) getrokken sap. Al dat oplossen duurt best wel even. Nu ook niet zo erg, drinkbaar is een graad of zestig, niet negentig. De geur is…. wellicht aanwezig. De honing diende voor de keel, dat zei ik nog niet, die keel ziet namelijk wat rood. De neus uit meelevendheid verstopt. Op vrijdagavond (who am I kiddin’, gewoon avond) pleeg ik meestal andere drank te nuttigen; vanavond niet.
Vanavond heb ik een pen in mijn hand. Een echte, jawel, zo eentje met inkt. Inkt die dan op papier dient te gaan plakken. Dat hand en die pen schrijven woorden neer, stoppen even voor een slok van de thee (heet maar niet schroeiend: perfect) en schrijven dan verder. Woord na woord, letter na letter.
Het heeft best wel iets. De krampen in mijn hand neem ik er met de glimlach bij. Mijn handschrift is, zelfs voor mijn doen, verworden tot een hoopje rommel. Veel te lang geleden. Niet dat het ooit erg leesbaar was voor niet ingewijden. Het staat er toch maar mooi en binnen een dag of drie kan ik het, als ik het tegen dan nog lezen kan, op de computer over typen.
Die computer is namelijk uit slapen gegaan, bij iemand die iets met computers kan. Omdat ik het niet. En dientengevolge zit ik hier dus dan, even retro bezig met papier en pen. Een lege tas en even lege thee bokaal met daarin nu verlepte plantenresten, wellicht nog geurend, naast mij.
Ik was offline bijna helemaal vergeten. Het voelt nieuw en vertrouwd en ergens als na lang op reis thuis komen. Mijn hand in een kramp die ik niet meer gehad heb sinds mijn tijd op de middelbare schoolbanken.
Misschien bel ik morgen toch maar even, het is het bakje’s eerste keer alleen zo zonder baasje buiten. Zo meteen een dag of drie is dan misschien toch wel wat lang.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie