Ik geef les in Brussel. Zo wordt het toch genoemd. Ik sta in een klas en er zitten leerlingen voor mij. Daar houdt het jammer genoeg meestal op. Dit schooljaar is amper in de helft en het leerkrachtenkorps staat op het punt of te revolteren of de handdoek in de ring te gooien. Het zal wellicht wel tijdelijk de handdoek gooien worden, de vakantie staat immers voor de deur; onder het goedbedoelde doch naïeve motto: het betert wel met een beetje extra tijd en boterhammen. Het betert zelden. Tijd is één ding, jammer genoeg geen boterhammen.
Het nieuwe jaar zal exact dezelfde problemen als het oude brengen:
Een chronisch ondergefinancierd schoolsysteem (wat zijn die smartborden toch waarover ik zo veel hoor? Het lijken wel magische dingen).
Een kaduuk instromingsbeleid: eender wat binnenhalen omdat extra leerlingen nu eenmaal extra centjes opleveren waardoor een ooit goede reputatie in alarmerend hoog tempo als een bronstige stier de stal uit vlucht en een neerwaartse spiraal in gang trapt. (Uiteraard hebben ook recidivistische probleemleerlingen recht op onderwijs – vaak dik tegen hun zin (mottige leerplicht ook) – maar moeten ze daarom per se allen in hetzelfde gebouw ondergebracht worden?)
En belangrijkst van al, een al te vaak fundamenteel verschil in waardekader tussen leerlingen (en ouders) en leerkrachten. Concreet komt het hier op neer; optie 1: het nut van het onderwijs of erkennen of verwerpen. Er van overtuigd zijn dat je door te studeren en een diploma te behalen het beter kan hebben dan door dit niet te doen of; optie 2: de hele zwik de vuilbak in kieperen en zeggen dat het toch niet uitmaakt. Het gedrag dat uit deze al dan niet bewuste keuzes voortvloeit is navenant. Al te vaak en alsmaar meer wordt voor optie 2 gekozen. Gesterkt door een zelf opgelegde onwetendheid en een veelal jammerlijk correct aanvoelen van: “Met mijn kleur? Wat zou het?”.
Proberen aan de man te brengen dat het onderwijs überhaupt nut heeft en net die kansen biedt die velen van hen net denken te worden ontzegd vormt de helft van de job; sisyfusarbeid. Proberen om te gaan met vastgebetonneerde preconcepties over geloof, vrouwen, de westerse maatschappij, opvoeding en een schizofreen soort meer- en tegelijkertijd minderwaardigheidscomplex: doodvermoeiend en de andere helft van de job.
Een beetje vakantie zal hier, hoezeer ook wel gekomen, niks aan verhelpen. Een revolte of handdoek-gooien ook niet want, als de leerkrachten er ook mee stoppen, wat dan? Plichtsbesef en al dat soort vooral in de weg zittende archaïsche dingen.
Het probleem schreeuwt om een gezamenlijke oplossing. Ouders, leerlingen, leerkrachten, de staat, de scholengemeenschap, … die allen aan hetzelfde optie 1 zeel trekken. Ten behoeve van het kind, de maatschappij, de toekomst, integratie en al wat meer van dat modieus lekkers. Nu we dat weten, nu enkel nog gewoon doen. Het gebeurt vast zo. Hoe moeilijk kan dat zijn? Vast gewoon wat extra tijd en boterhammen.
Woeps.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie