Theo brandde de boel plat en smeet de resterende lucifers in het verschroeiende inferno. Mooi zo. Orde op zaken. Als het universum dan toch onstuitbaar richting absolute entropie raast kon hij net zo goed een handje helpen. Wie was hij ten slotte om een vloedgolf tegen te houden?
De laatste weken waren donker geweest maar nu voelde hij zich eindelijk terug in zijn element. Het was aangenaam toeven zo dacht hij bij zichzelf, vanop een veilige afstand badend in de aangename warme gloed.
Hij schonk zichzelf een frisse pint in en staarde gehypnotiseerd naar de dansende vlammen. Dat er zich tot imitatie-houtskool verworden hoopjes mens onder het puin bevonden was een evidentie zo evident dat ze zelfs niet bij hem opkwam. Nu goed, amper. Heel af en toe wel, maar dan deden ze hem toch vooral aan een gezellige zomerbarbecue denken, samen met wat vrienden van een goeie steak genietend, daar was nu eens niks mis mee. Het waren donkere weken geweest.
Dat het puin heropgebouwd zou moeten worden, daar hield Theo zich niet mee bezig. Hij leverde spektakel, en voor zij die het net als hem zagen: warmte. De rest kon wat hem betrof op de eerstvolgende vlucht richting eender maar niet hier vertrekken. Low Budget vliegen kost geen geld meer tegenwoordig. Al dat gezaag en geklaag, geen wonder dat de maatschappij zo verzuurde.
Puin was daar voor puinruimers. Heropbouwen voor van dat volk dat dingen met zijn handen deed. Hij zag ze zo nu en dan wel eens op een staketsel staan, naar zijn schone benen fluitend. Werkgelegenheid scheppen, slechts een van zijn vele goede werken.
Zijn pint was leeg en het huis dat ooit stond verdwenen. Het stond sowieso al wat wankel, geen groot gemis, binnen dit en een paar maand ander en beter. Iets met een sunroof en sauna en indoor swimming pool en met een beetje geluk ook een butler met een chique accent en dankbare huisbedienden. Hij keek er zo naar uit, hij kon tussen het as de steak al proeven.
“Steek het maar in de fik,” had zijn baas hem gezegd, ” ’t is de moment, straks halen ze de bidons met benzine nog weg.”
Die had hij daar een maand of wat eerder geplaatst. Niks om iemand zich zorgen over te maken. Een reservevoorraadje, voor moest de diesel blijven stijgen. Zo kon hij de brand ook meteen afwentelen op de ondermaatse veiligheid, of onvoorzichtigheid, of gebrek aan rechtlijnigheid, sowieso: niet zijn fout; de ander!
Ook dat was mooi meegenomen.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie