14 mei is het zo ver. Dan komt “Hem” uit. Mijn eerste roman. Bij Uitgeverij Lannoo. Vooraleer het zo ver is volgt wel nog wat revisiewerk. Wat bijschaven hier, wat wegwerken daar, kortom, zorgen dat het af is. Vandaag werkte ik een eerste deel af (dat wil zeggen, als mijn redactrice daar akkoord mee gaat).
Bij wijze van ongevraagd nieuwjaarsgeschenk, een kort uittreksel uit de Gaius verhaallijn:
In de grootste stad die de wereld ooit zag stonden zeven heuvels. Middenin, er door omringd, lag een moeras. Enkele eeuwen eerder had iemand het briljante idee gekregen om, nu ze er toch waren, de boel wat op te leuken en het door muggen geïnfesteerde onding droog te leggen. Aldus geschiedde. De grote riool deed wat ie moest doen, werd wat later om praktische redenen onder de grond gestopt, maakte dat er bebouwbare ruimte tussen de heuvels Capitool en Palatijn ontstond en werd het Forum. Gretig werd er gebouwd. Tempels en marktpleinen en tempels en winkels en tempels en huizen en tempels en appartementsgebouwen, tot wel zes verdiepingen hoog, en tempels en een senaat en, omdat het zicht ook wel wat wil, nog wat tempels. Iedere inwoner zijn hoekje en allen door elkaar. Rijk naast arm naast soldaat naast hoer. De bekendste van die zeven heuvels werd de Palatijn, een kniesoor die hierover redetwist. Eens de thuis van de elite, senatoren, dictators en consuls, nu de speeltuin van een keizerlijke dynastie.
De grote marmeren hallen rond de Palatijn herbergden meer dan enkel audiëntiekamers. Licht geïrriteerd en veel later dan oorspronkelijk gepland liep Gaius richting paardenstallen. De hele ochtend lang had Julius maar blijven doordrammen over een of andere langharige nozem die enkele jaren eerder aan een kruis gestorven was en hoe dat nog steeds niet helemaal gaan liggen was. Dat er een misverstand was en wat verraad. Volgelingen of vervolgers en wat zilver dat op verkeerde plaatsen in verkeerde zakken terecht gekomen was. Dat er Romeinse prefecten rondliepen met een minder dan rechtschapen reputatie; een overzeese provinciepost toegewezen krijgen werd per definitie gezien als zakken-vullen-op-kosten-van-de-lokale-boeren. Eerlijk en rechtvaardig zijn? Een geheel eerlijke prefect zou wel heel erg verdacht geweest zijn; principieel onomkoopbaar, Gaius mocht er niet aan denken. En nog was Julius niet klaar geweest. Hij bleef maar zagen over dat er constant gezongen werd en dat wijn er wel eindeloos leek te vloeien en dat er gevleugelde witte ratten boodschappen van en naar en over geesten transporteerden en tot slot, alsof het allemaal nog niet onnozel genoeg was, ook nog iets met kannibalisme. Hij had het met ongezien stijgende verbijstering aanhoord en voelde zijn hoofd zwemmen toen hij Julius ten lange leste gebood de ruimte te verlaten. Hoe respect-betuigende salutatios zo snel en onopgemerkt in oeverloos gelul konden verzanden, het was Gaius een compleet raadsel.
Jeroen De Brauwer 
Geef een reactie