Concerning the Cosmos – pressed play

Gisteren speelden Ivo Delaere en Lukas Huisman het Concertgebouw Brugge ten dans. Onder zware pijnstillers – ten gevolge van een recente, niet aan de voorstelling gerelateerd, operatie – en toch nog steeds met meer zenuwen dan doorgaans goed is voor een mens, kwam ik de concertzaal binnen. Wat doelloos zocht ik naar vier plaatsen. Hoewel nu nog alleen was het het plan om zo dadelijk vervoegd te worden. Mijn accompagnement had een afslag gemist en was in allerijl nog een parkeerplaats aan het zoeken. Artistiek coördinator Jan De Moor vroeg me of het concert eventueel even tegengehouden moest worden. De codeïnenevels en zenuwen in mijn brein vormden een uiterst eloquente: euhh…, en lieten de man – tegen nu wellicht niet meer geheel overtuigd van de intellectuele capaciteiten van de persoon voor hem en zwaar twijfelend aan de door hem toegekende compositieopdracht – verstaan dat het allemaal wel in orde zou komen. Alles aan mijn lijf en leden verrieden het tegendeel. Jan ging het bekijken en liet me – ik dacht hem bedenkelijk te zien fronsen, ik dacht hem te zien glimlachen, ik dacht niet al te veel meer – naar mijn vier stoelen gaan.

Net op tijd, als ware het een film, kwam het entourage geheel zorgeloos de zaal binnen slenteren, lachwekkend langzaam. Ik beeld me dingen in. De zenuwen nemen te veel plaats in beslag. Glimlachend zetten ze zich naast mij. Mijn vrouw neemt mijn hand vast. De lichten in de zaal gaan uit. Speciaal voor het concert daar gehangen gloeilampen lichten op. De twee pianisten komen onder applaus op, zetten zich aan twee immense vleugels en nagelen zowat iedereen meteen aan hun stoel vast met de eerste twee delen uit Messiaen’s Visions de l’Amen.

Wat volgt is een waas. De zenuwen weigeren halsstarrig te gaan liggen maar kunnen niet anders dan van de muziek te genieten. Na Messiaen volgt een uitgepuurde versie van Annelies Van Parys‘ Résonances, acht minuten die voorbij zijn in een knip. Vlagen Debussy en Brewaeys doen het spectrale werk heerlijk stromen. De vloeibaarheid van haar werk wordt even vakkundig terug de strot afgeknepen eens de beide heren aan Crumb’s Celestial Mechanics (Makrokosmos IV) beginnen. Een aartsmoeilijk stuk waarvan ik niet eens weten wil hoeveel uren tijd het lezen er van alleen ze gekost moet hebben, maar, wat een trip. Een aanval op de zintuigen in de meest positieve manier mogelijk. Meer in de piano dan op de toetsen gespeeld maar met een functionaliteit die de – al te vaak – gimmick zo ver overstijgt dat ze ergens lichtjaren ver weg in de ruimte lijkt te zweven. Vijfentwintig prachtige minuten muziek die er in ongeveer vijf lijken doorgejaagd lijken te worden. Tijd gaat vandaag veel te snel.

Mijn beurt

niet echt hoor

nog steeds zij.

Een verstilling na de hoogst energieke versterkte piano van Crumb. De zenuwen dansen rondjes en gaan dan gedwee wat liggen. Echt genieten is dit niet. Ik ken het stuk te goed. Ik let op te veel kleine dingen. De heren doen ook de kleine dingen goed. Ik zie hun handen bewegen over toetsen die ik voor hen op een blad papier heb beschreven. De laatste noten worden diminuendo en ritenuto de vergetelheid in geholpen. Mijn vrouw knijp in mijn hand en ik zie haar naar me glimlachen. Ergens vanbinnen houden de zenuwen het finaal voor bekeken. Met een zucht van verlichting hoor ik in de verte het laatste deel van Messiaen’s Visions de l’Amen klinken.

Annelies duwt me het podium op. We krijgen bloemen. Jan weet me te zeggen het goed te hebben gevonden, intellectuele capaciteiten al dan niet daar te na gelaten. Ik bedankt de pianisten en zie glimlachende gezichten. Mijn hoofd vult zich langzaam met hamers en laat me weten dat ook de codeïne de zaal ondertussen heeft verlaten. Geen nabeschouwende drink, enkel wat water met de volgende pijnstiller. Ik word naar huis gevoerd en sluit mijn ogen. Ietwat wazig tekent zich op de achterkant van mijn netvlies een best mooie dag.