Toen de sneeuw smolt

Het begon toen de sneeuw smolt. De laatste wegen braken en de laatste daken stortten in. Compleet verbaast zich plotseling in het luchtledige te bevinden besloten zich er finaal bij neer te leggen. Het smeltwater spoelde weg en nam met zich de paar nog rechtstaande muren mee. De eerste dooi legde kadavers bloot en deed ze rotten. Meiklokjes staken stomverbaasd hun witte kop tussen de barsten in het half vergane asfalt door en werden prompt door uitgehongerde aas etende hyena’s platgetrapt. Het was juni en langzaam werd het lente.

De winter had eindeloos geduurd. Een vaalgrijze nevel weerkaatste al jaren lang het zonlicht, omhelsde de hele planeet. Lente, zomer en herfst werden simpelweg uit het jaar geperst. Oogsten mislukten, zaden wilden niet langer kiemen, slorpten vocht op en vergingen.De dag werd vervangen door een constante vage schemer. De sneeuw schijn grijs te zijn. De sneeuw had de kleur van as. Ze dwarrelde onophoudelijk naar beneden. Laag na laag na laag tot ze loodzwaar op de wereld woog en met bedrieglijke zachtheid alles eronder verstikte.

Iemand had wellicht ergens iets niet zo bijster slim gedaan. Iets in gang gezet. Op een knop gedrukt? Hoe gaan zo’n dingen? Niemand die het nu nog zeker leek te weten. Er spoelde lava over hele continenten, ze braken open en beefden weken lang. Gigantische vloedgolven spoelden hele kusten weg, alles leek te branden. Alles brandde. Alles brandde alles kapot en, eens de brandstof op, werd het donker. Werd het donker en koud.

Samen met kleur verdween het meeste wat ademde snel. Opportunistische aaseters daar niet te na gelaten. Wie kon probeerde in winterslaap te geraken, echter, geen garanties, niemand wist hoe lang deze winter zou duren. De rest had weken, max een paar maanden. Genadeloos de meesten amper dagen. Wat ooit bewoog lag stil en vervaagde. En de wereld hield op te bestaan.

Nu goed, niet helemaal.

De grote bol bleef draaien. De kleinere bol er rond ook. En er was een hoop minder gewicht mee te dragen. Al bij al, zo moest de bol bekennen, waren de vele jaren winter – in the long run – best aangenaam.

De zon kwam op en brak voor het eerst sinds lange tijd door de wolken.