Nog zes minuten

Nog zo een zes minuten te gaan en het is af. De zomer komt er met rasse schreden aan en naar jaarlijkse traditie betekent dat Tempus Cucumis Time. Het is pas februari, de originele TC insteek heb ik dus schaamteloos laten varen. Ter mijner verdediging, ik had geen keus, en daarbij, het idee om popmuziek te maken werd halverwege de eerste editie reeds ten grave gedragen.

Moving on

Vorig jaar was de muziek rond juni klaar. Tijd genoeg om wat zaken in te studeren en een serie opnames te plannen ten einde tijdens de zomermaanden iedere week een nieuwe track op onze immer naar meer smachtende fan-basis los te kunnen laten.

Dat de instrumenten apart opgenomen werden hielp. Kleine foutjes werden in post-productie redelijk eenvoudig rechtgetrokken, grotere fouten dienden ten alle tijden vermeden want geen studio voorhanden. Dat we beiden nogal houden van een analoge jaren 70 – Pink Floyd, Zeppelin, … – sound was dus mooi meegenomen. De instrumenten mochten natuurlijk klinken en moesten niet platgeproducet worden. Compressie een woord dat slechts bij uiterste noodzaak in de mond genomen werd.

Alles samen zorgde dat voor een erg vlotte opname en een resultaat dat er, als ik zo bescheiden mag zijn, best mag wezen. Helaas zal de opgedane ervaring deze zomer van erg weinig tel zijn. Twee keer hetzelfde doen ligt blijkbaar niet in onze aard en aangezien de tweede cd danig van de eerste cd verschilde kan de derde nu amper onderdoen.

Live

Deze zomer staan live opnames gepland. Dat houdt in dat alles samen ingespeeld wordt, niet apart. Voor de goede verstaander: bye bye foutjes rechttrekken in postproductie. Eén fout en het mag opnieuw gedaan worden, dus: repetities. Voorbereiding. Ik gok op een maand of vier. Mijn deadline de muziek af te hebben tegen eind februari lijkt uiterst fortuinlijk gekozen.

Langs de andere kant limiteert live inspelen dan weer de instrumentkeuze. Dat scheelt best een slok op de borrel. Eén piano, één elektrische gitaar en wat tape, meer komt er deze zomer niet aan te pas. Neen, geen heel orkest aan melodie-lijnen in te studeren, één lijntje elk. Waarom dan toch vier maanden prep?

Wel, de hoofdreden waarom we – en dan vooral ik – zo veel tijd nodig hebben ligt in de keuze van de muziek die we deze zomer zullen opnemen. Na rond te hebben gezworven in de popmuziek en wat later in een eclectische mix van verschillende genres komen we deze zomer eindelijk thuis in de klassiek muziek. Moderne klassieke muziek, dat spreekt. Qua schrijven een hele opluchting, qua spelen minder.

Ziet u, hoewel componist van hedendaagse klassieke muziek ben ik er hoegenaamd geen uitvoerder van. Dat liet ik tot nu toe met zeer veel plezier aan daarvoor speciaal opgeleide muzikanten over. Uitleggen hoe iets moet klinken en het effectief zo doen klinken zijn twee totaal verschillende dingen. Ik nijp ze eerlijk gezegd wel een beetje. Gelukkig is Lukas, de andere Tempus helft, wel zo iemand die weet hoe er uitgevoerd moet worden. Dat is zo een beetje zijn ding. Hij is er best goed in. Tegelijk een zegen en een vloek.

Play on Sam

En zo kondigen de komende maanden zich ietwat atypisch aan. Meer spelen dan schrijven. Studeren en hopen dat ik op het einde niet te kort schiet. Hopelijk niet tot de constatatie hoeven te komen dat mijn techniek finaal ontoereikend is. Proberen op de repetities niet te veel domme dingen te doen en Lukas niet te veel te irriteren (tenzij doelbewust, uiteraard). Spannend. Confronterend ook.

Ik heb geen flauw idee wat het gaat geven, voor alles een eerste keer, maar ik heb er wel best zin in, bijna kinderlijk opgewonden met een fantastisch uitvoerder mee te mogen spelen. Muziek, er zijn weinig dingen aangenamer om je tijd in te steken.