Deze ochtend

Het is ruw ontwaken deze ochtend.

De krant laat vrolijke gezichten zien. Netjes in pak uitgedoste jongens. Tandarts witte tanden bloot lachend. Gisteren was geen dag als een ander.

Het gaat er maar moeilijk in. De op een na grootste. De grootste zwaar moeten incasseren. Eigen schuld, hadden ze de tweede maar niet salonfähig moeten maken. “Dat was niet de bedoeling meneer”. Uiteraard niet. Niemand treft schuld. Een ongelukkig toeval.

Dikke zever natuurlijk. Al jaren verruwd het discours en al jaren gaan zogenaamde welmenende centrumpartijen en de kwaliteitsvolle media er vrolijk in mee. Extreem rechts werd deze ochtend op de radio – alsof het steeds zo geweest is – als rechts weggezet. Rechts vervelde tot centrum rechts. Extreem links blijft gewoon extreem links. Framing? Uiteraard niet. De realiteit volgen. Laten we het zo noemen. Waarom niet.

Hoewel velen het blijkbaar voorspeld hadden heb ik het nooit willen of kunnen geloven. Zo zit de wereld gewoon niet in elkaar dacht ik klaarblijkelijk kinderlijk naïef. Een beetje nadenken en die hele retoriek valt als een kaartenhuisje in elkaar, niet? De wereld bestaat niet uit oneliners en makkelijke oplossingen maar is genuanceerd en vergt ploeteren en consensus en wederzijds… gezwets! Oneliners verkopen. De rest is voor in de vuilbak. Ik bevond me in een gigantische bubbel en ik had het geeneens door.

Het is ruw ontwaken deze ochtend.