Max

neuriet/gromt Max stomdronken. Naast hem ligt een halve fles gin de verbrokkelde asfalt te bezatten. Max zit half verscholen tussen muur en afvalcontainer in een artificieel hoekje half ineengedoken. Benen languit, hoofd dobberend op veel te wankele schouders.

Iemand heeft hem hier gelegd, wie al lang vergeten. Geen vrouw. Ze waren met genoeg nochtans daarbinnen. Alleen niet in hem geïnteresseerd. Nooit in hem geïnteresseerd. Fuck ‘em, mompelt Max tussen half gezongen/gereciteerde verzen. Runnin’ through the graveyard. Hij moet ze zelfs niet hebben. We laughed my friends and I. Niks klasse hier, ze zouden geeneens een deftige vent herkennen moet ie voor hen staan. We swore we’d be together. Enkel misprijzen voor zijn zorgvuldig gekozen openingszetten. Until the day we died. Sinds wanneer zijn toespelingen op engelen en uit de hemel gevallen niet langer in de mode? Until the day we died.

De vip-ruimte uitkomen had enige aandacht gegenereerd, tot bleek dat hij slechts een haphazard aanhangsel van een demi-god en rondborstige serveuse was; zelfs geen souvenir uit het vermoedde Walhalla met zich meegenomen. De dansvloer moeizaam over. bezwete lijven overal en tegen iedereen, ook tegen hem; enkel tegen, niet met. Amper mogelijk zich een weg doorheen de vleselijke muur te banen, ploeteren en zwoegen om – van de weeromstuit weer nuchter geworden – zich aan spotgoedkope, niet te zuipen, 77% “gin” te laven. Bij de eerste slok puilden zijn ogen nog uit, tegen de derde klaar zich finaal te sluiten.

Toen dus, ergens,

ongeveer.

It’s such a sad old feeling. Hoofd op de bar in slaap gevallen. The fields are soft and green. Moet iemand hem willen wekken hebben. It’s memories that I’m stealing. Strubbelde hij wellicht, puur uit ingebakken principe, tegen. But you’re innocent when you dream. Werd licht als een veertje van zijn barkruk gehesen. When you dream. Door sterke armen richting bedstee gedragen. You’re innocent when you dream. De menigte door, de dansvloer over. When you dream. En via de achteruitgang in een steegje bij het afval gesmeten. You’re innocent when you dream.

De zon priemt genadeloos door Max’ niets ziende, half gesloten, ogen. Alles in zijn hoofd hamert. De oogleden helemaal sluiten helpt geen zier. Hij probeert zich van het licht weg om te rollen. Op zijn zij te draaien. Het veel te harde bed wil van geen positiewissel weten. Max proeft gal en voelt vocht op zijn schouders, hals, kaken. Alles voelt stijf en spartelt klaarwakker tegen. De pijn in zijn onderrug is nauwelijks te harden. Met een inspanning Perseus waardig trekt hij zijn ogen tot spleetjes open.

De steeg is lachwekkend donker. De zon een Copperfieldiaanse illusie, weerkaatst op metershoge, met vocht bevlekte, wanden. Om zich heen kijkend weet Max een zo goed als lege fles naast zich te liggen. Hij ruikt er aan, trekt een gezicht, kijkt bedenkelijk en zwelgt de overgebleven inhoud in een teug naar binnen. Hij blaast en puft en zucht en laat zijn hoofd uitgeput tegen de zijkant van de afvalcontainer rusten.

Ogen even dicht.

De zon is opgeschoven. De steeg nog even donker als voorheen maar de schaduwen vallen net dat beetje anders. Doodgemoedereerd kruipt Max op zijn knieën, recht zijn rug, zet zijn voeten onder zijn veel te zware lijf en duwt.

Recht staan doet duizelen.

Hand tegen de muur, muur met de een of andere schimmel bepleisterd en kletsnat, slipt weg en landt met zijn schouder onzacht tegen diezelfde wand, glijdt verder en belandt met zijn rug in wat hopelijk modder is; hoogstwaarschijnlijk niet. Hij spartelt recht en zet het, om de opkomende duizeling te temperen, op een zigzag wandelen.

De steeg uit, de straat over, trottoir op en er terug af de straat op. Claxons en gescheld en weer naar het voetpad. Stap per stap het eeuwige vooruit op de snoet vallen proberen te voorkomen, proberen voor te blijven, stap na stap na stap. Er dreunt een deuntje in zijn hoofd. Een walsje om de zwalpende cadens er in te houden.

Val vooruit, steek voet uit, land. The bats are in the belfry. Val vooruit, voet uit, land. The dew is on the moor. Val vooruit, voet uit, land. Where are the arms that held me? Val vooruit, voet uit, land. And pledged her love before. Val vooruit, voet uit, land. And pledged her love before.