Nog exact een maand en dan komt “Hem” uit. Mijn eerste roman. Bij Uitgeverij Lannoo. Het boek is geschreven, de nodige aanpassingen gemaakt, nu dient het enkel nog gedrukt te worden. Allemaal best spannend. Als laatste voorproefje, een derde uittreksel, uit de M. verhaallijn.
De wachtkamer zit afgeladen vol. Verkoudheden en snotneuzen, griep en bronchitis, keelontstekingen en darmklachten, alle aanwezigen in misère met elkaar verbonden. M. ertussenin. Zonder klachten van dien aard. Nu toch nog niet. Een legioen aan bacteriën heeft zonder twijfel reeds een gigantisch offensief in zijn richting op poten gezet. Bestormen onvermoeibaar de uit immunoglobuline opgetrokken muren rond de enige niet-geïnfecteerde mens in het vertrek. Nog even en M. snottert vrolijk met iedereen mee. Het minst van zijn zorgen. Krampachtig drukt M. de versleten zwarte sjaal tegen zijn roodgeschuurde nek. Vermijdt alle oogcontact. Duikt zo diep hij kan zijn jas in. De mensen in de wachtkamer merken hem amper op, zijn te zeer met zichzelf bezig, te zeer zelf aan het lijden, de een al wat nadrukkelijker dan de ander.
Patiënt na patiënt wordt binnengeroepen; een groepspraktijk. Meer dan één dokter, maar nog steeds veel te veel wachtende zieken. ‘De tijd van ’t jaar, meneer’, zegt niemand in het bijzonder. Ook hier, in deze toestand, dient lucht gevuld te worden. Klank en bacteriën. Niemand reageert. Op de achtergrond klinkt onbestemde muzak, een of andere tophitlijsttoestand, ongetwijfeld. Het laat M. Siberisch koud. In Siberië zou het tenminste stil zijn, op wat huilen van de wind na. M. weet het niet zeker, hij is er nooit geweest. Heeft ook niet echt een specifiek verlangen er ooit heen te gaan. Foto’s zien er idyllischer uit dan de werkelijkheid. Altijd. Boerenbedrog met hightech camera’s. Niemand wil de goelags zien. Het zout uit de mijnen proeven. Niemand leest Solzjenitsyn nog.
‘Volgende!’ De receptioniste schreeuwt niet, maar heeft een keiharde stem. Arctisch. Hoogst onaangenaam. Daar kan het arme kind meer dan waarschijnlijk niet aan doen. Ze zal vast de vriendelijkheid zelve zijn. M. wandelt haar op wankele benen, zonder iets of iemand aan te kijken, straal voorbij. De hoek om. Lange gang door. Laatste deur rechts. Hij klopt. Gaat binnen.
Jeroen De Brauwer 