The Story of C and the Lowering Skies

Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan haar. Nog steeds. Dat was ooit anders. Nu lijkt het alsof het nooit anders geweest is. Een maand en een half reeds is ze er niet meer. Daar heeft ze jammer genoeg zelf voor gekozen. De ongelofelijke melancholie die me in vlagen overspoelt is moeilijk te vatten. Ik probeer het toch. Ik had haar een boek beloofd. Nu goed, ze had er me, erg vrijpostig – haar woorden – zelf om gevraagd. Leek best grappig toen, voelde een week later helemaal anders. Het boek is er ondertussen. Een novelle. Niet voor het grote publiek. Alleen voor/door/met/over/… haar.

Het wierp ook een geheel ander licht op de meeste andere dingen. Dat nieuwe album bijvoorbeeld dat er nu eigenlijk al geweest zou moeten zijn. Naadloos is juni in juli overgelopen en nog geen enkel nummer is online verschenen. Ook dat is de voorbije vijf jaar helemaal anders geweest. Toen werd er wekelijks een nieuw nummer op het onvoorbereide wereldtoneel losgelaten. Tot nu toe verscheen er dit jaar nog geen een.

Dat wil niet zeggen dat er geen zijn. In tegendeel. Er zijn er opnieuw negen. Alleen kregen ze de afgelopen maanden een geheel andere invulling. Het te komen album wordt dan ook – helaas – aan haar opgedragen; ik wou oprecht dat het zo niet zou hoeven te zijn, had met plezier een jaartje hiatus ingebouwd om haar hier te houden…

Er staan nummers op die speciaal voor haar zijn geschreven. Er staan ook nummers op waarvan de tekst plots, hoewel helemaal zo niet bedoeld, plots een heel andere betekenis lijkt te krijgen. De titeltrack bijvoorbeeld, de tekst ervan lang voor haar heengaan geschreven, lijkt plotseling haar laatste momenten te vatten; lang niet zeker geweest of ik het nummer überhaupt wel zou moeten houden… Toch gedaan, mijn huidige exegese heeft niets met de oorspronkelijke betekenis te maken. Dat maakt er de tekst nu niet minder rauw om.

Om maar te zeggen, dit jaar is iets anders gelopen dan oorspronkelijk gepland. Dat is met wel meerdere dingen zo gegaan in dit best aangenaam begonnen maar uiteindelijk tot nu toe best klote jaar. Zo staat er evengoed een nummer op dat met Oekraïne in het achterhoofd is geschreven. Alles beschouwd lijkt het nu vooral een werk van verwerking geworden te zijn. Catharsis is veel gezegd maar alleszins een poging; grotendeels ongeweten en ongewild.

We zijn er dus nog aan aan het werken. Ik verwacht een perfectie die geheel in tegenspraak is met het zomerse project waarmee dit alles ooit is begonnen. Het komt er heus wel, wanneer het af is, zeker voor het einde van de zomer, denk ik. Het deert niet. Zeggen dat we tijd hebben is een groot iets maar alleszins wel de illusie ervan. Iets om gretig gebruik van te maken, iets om te koesteren, iets wat slechts eens en dan nooit meer van ons is; u hoort er dus heus nog wel van, wanneer het af is.